ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ....

ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ…

Στις 9 Ιουλίου 2013, τέσσερα μόλις χρόνια πριν, στις 10.30 το πρωί είχε οριστεί  η πρώτη συνεδρίαση του νέου ΔΣ της ΟΛΜΕ που προέκυψε μετά το 16^ο συνέδριο του κλάδου, που είχε πραγματοποιηθεί πριν λίγες ημέρες, 30/6/13-3/7/13.

Η πολιτική της κυβέρνησης και του υπουργείου παιδείας είχαν ήδη ανησυχήσει βαθιά όλα τα συνδικαλιστικά στελέχη αλλά και ολόκληρο τον κλάδο μας. Ήδη είχαμε δεχτεί σοβαρά χτυπήματα στις εργασιακές μας σχέσεις (αύξηση ωραρίου, αυταρχισμός, αξιολόγηση – χειραγώγηση, υποχρεωτικές μετατάξεις κ.ά.). Οι κινητοποιήσεις ήταν διαρκείς τα τελευταία χρόνια. Η επιστράτευση του Μαϊου ίσχυε ακόμα. Η νέα απειλή ήταν οι επερχόμενες διαθεσιμότητες και οι απολύσεις στο δημόσιο τομέα, που δεν θα άφηναν αλώβητο το χώρο της εκπαίδευσης.

Λίγα λεπτά της ώρας αφού ολοκληρώθηκε η διαδικασία εκλογής προέδρου του ΔΣ στην ΟΛΜΕ, και πριν ακόμη ολοκληρωθεί η συνεδρίαση του ΔΣ, ήρθε το απίστευτο μαντάτο. Διέρρευσε ήδη ότι το Υπουργείο Παιδείας ετοιμάζει τροπολογία που θα κατατίθετο σε ένα ακόμη μνημονιακό πολυνομοσχέδιο που θα συζητιόταν εκείνες τις ημέρες στη Βουλή. Με την τροπολογία αυτή θα καταργούσαν 50 ειδικότητες καθηγητών και καθηγητριών της τεχνικής – επαγγελματικής εκπαίδευσης, καταργώντας παράλληλα και τους αντίστοιχους τομείς και ειδικότητες που λειτουργούσαν στα ΕΠΑΛ και στις ΕΠΑΣ.

Την επόμενη ημέρα υπήρχε προγραμματισμένη συνάντηση του Υπουργού Παιδείας κ. Αρβανιτόπουλου με το ΔΣ της ΟΛΜΕ. Η συνάντηση μετατράπηκε σε μια μεγάλη διαδήλωση έξω από το Υπουργείο Παιδείας στο Μαρούσι. Θυμάμαι την απορία και την οργή των συναδέλφων. Γιατί; Σα να έλεγαν με τα μάτια τους, σε τι φταίξαμε και μας διώχνουν από την εκπαίδευση. Γιατί διαλύουν μερικές από τις μαζικότερες ειδικότητες της ΤΕΕ;

Η απάντηση πιθανόν να βρίσκονταν στην επίσκεψη πριν από λίγες ημέρες του Υπουργού Παιδείας στα εγκαίνια ενός μεγάλου ιδιωτικού ΙΕΚ στον Πειραιά με ιδιαίτερη ανάπτυξη σε αυτές τις ειδικότητες. Ή μπορεί να βρίσκονταν στις υπογραφές του Υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης και του Πρωθυπουργού και στις συμφωνίες με την τρόικα για την υλοποίηση του δεύτερου μνημονίου. Ή στις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ή και σε όλα αυτά.

Θυμάμαι την οργή όλων μας, μπροστά στη δύναμη της οποίας λύγισαν τα κάγκελα της εισόδου του Υπουργείου. Θυμάμαι τους συναδέλφους που ξεχύθηκαν με θυμό στο προαύλιο του κτιρίου στο Μαρούσι. Για να πάρουμε την απάντηση από τις δυνάμεις καταστολής. Ακολούθησαν διαδηλώσεις, χημικά, συλλήψεις, διαμαρτυρίες σε θέατρα, καταλήψεις σε υπουργικά γραφεία και στο αμφιθέατρο του Υπουργείου Παιδείας…. Γνωστές ιστορίες…..

Τη χρονιά ήταν και αυτή. Τι μπορεί να πει ένας εκπαιδευτικός-συνδικαλιστής που η συγκυρία του επιφύλασσε να αναλάβει την ηγεσία ενός από τα μεγαλύτερα και δυναμικότερα συνδικάτα της χώρας και συγχρόνως να είναι ο ίδιος που ετίθετο  σε διαθεσιμότητα. Τίποτα άλλο από το να ταυτιστεί με το πρόβλημα και να μη λυγίσει. Αυτό που λέγαμε μεταξύ μας, αλλά και φωναχτά, όλη τη χρονιά 2013-14: όρκο τιμής να μη λυγίσω, αν οι συνάδελφοί μου δεν λυγίσουν πίσω.

Η χρονιά αυτή μας σημάδεψε ως εκπαιδευτικούς, ως συνδικαλιστές αλλά και ως ανθρώπους. Έκανε πολλούς συναδέλφους να ξαναδούν με άλλα μάτια τη ζωή τους. Να αναθεωρήσουν πράγματα και αξίες. Να  πονέσουν πολύ. Και από την άλλη να ανακαλύψουμε για μια ακόμη τη συλλογικότητα και τον αγώνα. Να νοιώθουμε περήφανοι και δυνατοί απέναντι σε αυτούς που μας «κλάδεψαν» με τις υπογραφές τους. Και οι μαθητές και οι μαθήτριές μας δίπλα μας, μαζί στις διεκδικήσεις: Να επανέλθουν τομείς και ειδικότητες  στα σχολεία. Να γυρίσουν πίσω οι εκπαιδευτικοί. 

Θα γίνει παιδιά, και θα είναι «ντάλα μεσημέρι», όπως συχνά έλεγε και ο συν. Νίκος από τη συντονιστική επιτροπή.

Και επιστρέψαμε.
Και έγινε και νόμος του κράτους το  Μάη του 2015.
Η διαθεσιμότητα σβήστηκε πλέον από το χάρτη.
Και είναι από τα παραδείγματα εκείνα που η ζωή επιβεβαιώνει τις διεκδικήσεις, το συνδικαλισμό, τις αξίες της συλλογικότητας.

Αθήνα, 9/7/2017

Θέμης Κοτσιφάκης, εκπαιδευτικός της ΤΕΕ