Το σχολείο στα «ΠΕΤΡΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ» της Χούντας

ΕΤΑΙΡΙΑ ΔΙΑΣΩΣΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΑΡΧΕΙΩΝ 1967-’74 Κ.-Δ. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1967 - ΙΟΥΛΙΟΣ 1974:

     «Η πάλη του ανθρώπου εναντίον της εξουσίας είναι η πάλη της μνήμης εναντίον της λήθης… Αρχίζεις να διαλύεις έναν λαό αφαιρώντας τη μνήμη του. Καταστρέφεις τα βιβλία του, την κουλτούρα και την ιστορία του. Έπειτα άλλοι γράφουν βιβλία γ’ αυτόν, του προσφέρουν μια άλλη κουλτούρα και επινοούν μια άλλη ιστορία. Στη συνέχεια ο λαός αρχίζει σιγά-σιγά να ξεχνά ποιος είναι και τι ήταν.» (Μίλαν Κούντερα, Το βιβλίο του γέλιου και της λήθης, 1979)

     Πρέπει ή δεν πρέπει να θυμόμαστε; Συντελεί η ιστορική μνήμη στην επούλωση των τραυμάτων ή μήπως τα κακοφορμίζει; Είχε δίκιο ο Νίτσε που θεωρούσε τη λήθη «υπέρτατη μορφή ευτυχίας» - την ίδια στιγμή που έγραφε ότι η ιστορική συνείδηση ξεχωρίζει τους ανθρώπους από τα ζώα; Πόση ιστορική αλήθεια αντέχουμε;

     Η επίσημη εκδοχή της ιστορίας θεωρεί την επτάχρονη τυραννία ως «θλιβερή παρένθεση που έκλεισε οριστικά και αμετάκλητα». Δεν είναι όμως αυτή η αλήθεια. Η δικτατορία δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία» ή απλώς «η ανταρσία μιας ομάδας επίορκων αξιωματικών». Αντίθετα, το καθεστώς των νικητών του εμφυλίου πολέμου (Παλάτι-Στρατός) ζέσταινε στον κόρφο του το «αυγό του φιδιού» και λειτούργησε, τελικά, ως εκκολαπτική μηχανή της Χούντας. Μάλιστα το Σύνταγμα του 1952 προέβλεπε την επιβολή «καταστάσεως πολιορκίας», δηλ. δικτατορίας με κοινοβουλευτικό μανδύα(!). Έτσι, «μετά τα Ιουλιανά του 1965, ο διάχυτος φόβος των κυρίαρχων τάξεων τις έκανε αντικειμενικά πρόθυμες να αποδεχτούν την αντικατάσταση του κοινοβουλευτικού καθεστώτος από ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης», έγραψε ο Αριστόβουλος Μάνεσης.

Τα τραγούδια της εξορίας

ΠΟΛΕΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΚΙΝΗΤΟ ΧΡΟΝΟ:

Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ

Τα τραγούδια της εξορίας

     «Η πάλη του ανθρώπου εναντίον της εξουσίας είναι η πάλη της μνήμης εναντίον της λήθης… Αρχίζεις να διαλύεις έναν λαό αφαιρώντας τη μνήμη του. Καταστρέφεις τα βιβλία του, την κουλτούρα και την ιστορία του. Έπειτα άλλοι γράφουν βιβλία γ’ αυτόν, του προσφέρουν μια άλλη κουλτούρα και επινοούν μια άλλη ιστορία. Στη συνέχεια ο λαός αρχίζει σιγά-σιγά να ξεχνά ποιος είναι και τι ήταν.» (Μίλαν Κούντερα, Το βιβλίο του γέλιου και της λήθης, 1979)

     Η νομολογία αλλά και η επίσημη εκδοχή της ιστορίας θεωρεί την επτάχρονη τυραννία ως μια «στιγμιαία», «θλιβερή παρένθεση που έκλεισε οριστικά και αμετάκλητα». Αυτή όμως, δεν είναι η αλήθεια.

Η δικτατορία δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία» ή απλώς «η ανταρσία μιας ομάδας επίορκων αξιωματικών». Αντίθετα, οι πραγματικοί επικυρίαρχοι μετά τον εμφύλιο πόλεμο, το Παλάτι και ο Στρατός, ζέσταιναν στον κόρφο τους το «αυγό του φιδιού» και τελικά, εκκόλαψαν το τέρας της Χούντας.  

Όπως έγραψε ο Αριστόβουλος Μάνεσης «μετά τα Ιουλιανά του 1965, ο διάχυτος φόβος των κυρίαρχων τάξεων τις έκανε αντικειμενικά πρόθυμες να αποδεχτούν την αντικατάσταση του κοινοβουλευτικού καθεστώτος από ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης».

Όλα τα αντιδημοκρατικά, δικτατορικά καθεστώτα –όταν δεν δολοφονούν τους πολιτικούς τους αντιπάλους- με ιδιαίτερο ζήλο τους στέλνουν στις φυλακές και στις εξορίες.

«Επιτάχυνση» στην «κατανάλωση» κονδυλίων του ΕΣΠΑ Εκπαίδευσης

του Θέμη Κοτσιφάκη*

Ωσάν να μην έχει συμβεί τίποτε σε αυτή τη χώρα συνεχίζει το Υπουργείο Παιδείας να διαχειρίζεται τα ευρωπαϊκά αλλά και τα ελληνικά κονδύλια που έχουν διατεθεί για την εκπαίδευση στο πρόγραμμα του ΕΣΠΑ «Εκπαίδευση και Διά Βίου Μάθηση».

            Τα σχολεία αντιμετωπίζουν δραματικά προβλήματα λειτουργίας. Το σχολικό έτος τελειώνει με πάνω από 1.500 κενά εκπαιδευτικών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και δεκάδες χιλιάδες ώρες χαμένες. Με τις οικογένειες να μην μπορούν να αντιμετωπίσουν τα στοιχειώδη μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης και με μαθητές που πεινούν. Με τα σχολεία να αδυνατούν να έχουν ούτε τα απολύτως αναγκαία για τη λειτουργία τους. Με τους εκπαιδευτικούς να εξαθλιώνονται οικονομικά και εργασιακά.

            Σε αυτές τις συνθήκες, μιας μνημονιακής πολιτικής που οδηγεί τη χώρα σε ανθρωπιστικής κρίση, η κυβέρνηση εξακολουθεί να σπαταλά εκατομμύρια ευρώ από το ΕΣΠΑ σε δράσεις που τίποτε το ουσιαστικό δεν έχουν να προσφέρουν στην αντιμετώπιση των εκπαιδευτικών προβλημάτων.