ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΟΛΜΕ Θέμη Κοτσιφάκη

στην επιτροπή δημόσιας διοίκησης της βουλής κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου του Υπ. Διοικ. Μεταρρύθμισης  με τίτλο «Εκδημοκρατισμός της διοίκησης – Καταπολέμηση γραφειοκρατίας και ηλεκτρονική διακυβέρνηση – Αποκατάσταση αδικιών και άλλες διατάξεις»

 Αθήνα, 20-4-15

Κυρίες και κύριοι βουλευτές

Με ρυθμίσεις αυτού του νομοσχεδίου αποκαθίστανται πλήγματα που έχουμε δεχθεί ως δημόσιοι εκπαιδευτικοί τα τελευταία χρόνια. Δυστυχώς η ομοσπονδία μας, οι εκπαιδευτικοί των δημόσιων σχολείων βίωσαν αυτά τα χρόνια και την επιστράτευση (και μάλιστα επιστρατευθήκαμε προληπτικά γιατί συζητούσαμε για απεργία) και τις διαθεσιμότητες – απολύσεις αλλά και τις επιπτώσεις από το αυταρχικό μνημονιακό πειθαρχικό δίκαιο.

Με το νσχ αυτό ακυρώνονται οι διαθεσιμότητες και οι απειλούμενες απολύσεις εκπαιδευτικών και γίνεται η επανασύσταση όλων των ειδικοτήτων που καταργήθηκαν και η επαναφορά των εκπαιδευτικών της ΤΕΕ στις οργανικές τους θέσεις. Καταργείται επίσης ο θεσμός της διαθεσιμότητας. Θεωρούμε πως αυτό αποτελεί σημαντική νίκη του πολύμορφου κινήματος των εκπαιδευτικών που αναπτύχθηκε τα δύο τελευταία χρόνια. 

Υπάρχουν βεβαίως σοβαρά ζητήματα που συνεχίζουμε να διεκδικούμε και ζητάμε να συμπεριληφθούν στις διατάξεις αυτού του νομοσχεδίου.  

-       Να αναγνωριστεί πλήρως ο χρόνος της διαθεσιμότητας για όλους για κάθε υπηρεσιακή, βαθμολογική και μισθολογική εξέλιξη. Αν δεν γίνει αυτό θα δημιουργηθούν τεράστιες ανισότητες ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς, ακόμα και σε αυτούς που ήταν στη διαθεσιμότητα.

-       Να αναγνωριστεί ο χρόνος διαθεσιμότητας για τους  85 εκπαιδευτικούς για τους οποίους παρά το γεγονός ότι δεν εκδόθηκε διαπιστωτική πράξη απόλυσης, έγινε αυθαίρετη περικοπή του 100% του μισθού τους και βρέθηκαν σε μιαν απίστευτη ομηρία που δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. (Δεν είχαν δυνατότητα να λάβουν αποζημίωση ή να μπουν στο ταμείο ανεργίας ή να πιάσουν αλλού δουλειά, γιατί τυπικά συνέχισαν -όλο αυτό το διάστημα από 22/3/14 έως σήμερα- να είναι δημόσιοι υπάλληλοι αφού δεν έχει εκδοθεί ποτέ διαπιστωτική πράξη λύσης της υπαλληλικής σχέσης τους)  και βρέθηκαν σε μιαν απίστευτη ομηρία που δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Έχουμε καταθέσει σχετική πρόταση - προσθήκη.

-       Να προβλεφθεί η δυνατότητα επαναφοράς όσων εξαναγκάσθηκαν να υποβάλουν αίτηση παραίτησης και συνταξιοδοτήθηκαν με ιδιαίτερα επαχθείς όρους.

Καλούμε επίσης το Υπουργείο Παιδείας να προχωρήσει άμεσα στην νομοθετική ρύθμιση της επαναλειτουργίας των ειδικοτήτων που καταργήθηκαν, στα ΕΠΑΛ.

Καταργείται η αυτοδίκαιη αργία των μνημονιακών πειθαρχικών νόμων  και επανέρχονται στη θέση τους όσοι είχαν τεθεί με αυτές τις διατάξεις  σε αργία.    Παραμένει όμως το περίφημο «αδίκημα» της «αναξιοπρεπούς συμπεριφοράς εντός και εκτός υπηρεσίας» με τη διευκρίνιση πως δεν αφορά «συνδικαλιστική, πολιτική και κοινωνική δράση».  Παρόλα αυτά ζητάμε να απαλειφθεί πλήρως αυτό από τα πειθαρχικά αδικήματα γιατί με την ασάφειά του έχει δημιουργήσει «βιομηχανία» πειθαρχικών διώξεων.

Προωθείται η κατάργηση της πολιτικής επιστράτευσης των απεργών που αποτελούσε πάγιο αίτημα του συνδικαλιστικού κινήματος. Ζητάμε να διασφαλιστεί πλήρως το δικαίωμα της απεργίας ώστε να μην δίνεται η δυνατότητα  σε μελλοντικές κυβερνήσεις για διασταλτική ερμηνεία των διατάξεων του νόμου για την πολιτική επιστράτευση.

Θεωρούμε ότι αρνητική εξέλιξη συνολικά είναι:

-           Η αφαίρεση του αριθμού των διαθεσίμων και απολυμένων που επανέρχονται από το συνολικό αριθμό των νέων διορισμών. Ειδικά οι 1709 θέσεις των διαθέσιμων εκπαιδευτικών είχαν προκηρυχθεί, άρα είχε πιστωθεί η αντίστοιχη δαπάνη. Οι τεράστιες ανάγκες μόνιμων διορισμών και στην εκπαίδευση δεν μπορούν να καλυφθούν από τέτοιους αριθμούς. Τα τελευταία πέντε χρόνια ο αριθμός των εκπαιδευτικών μειώθηκε δραματικά (στην δευτεροβάθμια 28.500 εκπαιδευτικοί λιγότεροι από το 2010 δηλ. μείωση κατά 27,1 %). 

Για αυτό το λόγο ζητάμε να καλυφθούν όλα τα κενά εκπαιδευτικών από την αρχή της νέας σχολικής χρονιάς, με προσλήψεις μόνιμων τόσων όσος ο φετινός αριθμός αναπληρωτών και όσων συνταξιοδοτηθούν. Άμεσος  διορισμός όσων είναι διοριστέοι από το 2008 (ΑΣΕΠ) και οι υπόλοιποι από τους πίνακες προϋπηρεσίας αναπληρωτών,  με αναγνώριση ολόκληρης της προϋπηρεσίας τους.

Είμαστε αντίθετοι στο θεσμό της «κινητικότητας» στο δημόσιο και τη δήθεν κάλυψη των κενών μέσω αυτής, απαιτούνται νέοι διορισμοί.

Παραμένουν όμως ανεκπλήρωτα σημαντικά αιτήματά μας όπως η κατάργηση του θεσμικού πλαισίου της αξιολόγησης και της σύνδεσης με το μισθό και το βαθμό. Ζητάμε να καταργηθούν τα άρθρα 7,8 και 9 του Ν.4024/2011 και να κατοχυρωθεί άμεσα η ακώλυτη μισθολογική και βαθμολογική εξέλιξη με άμεσο ξεπάγωμα της ωρίμανσης.

Τελειώνοντας, επιστρέψτε όμως μια αναλυτικότερη αναφορά στις διαθεσιμότητες – απολύσεις από τους ανθρώπους που τη βιώσαμε

Πρόκειται μια εγκληματική πολιτική που είχε τραγικές επιπτώσεις στους εκπαιδευτικούς και τις οικογένειές τους αλλά και τους μαθητές της τεχνικής – επαγγελματικής εκπαίδευσης. Και καμία θετική επίπτωση (ούτε οικονομική, ούτε θεσμική).

2.500 μόνιμοι καθηγητές της ΤΕΕ σε ένα βράδυ βρεθήκαμε στο δρόμο. Εκπαιδευτικοί με προσόντα (σε αρκετές περιπτώσεις με 2 πτυχία, μεταπτυχιακά και ειδικές επιμορφώσεις) εκδιωχθήκαμε για ένα και μόνο στόχο: να συμπληρωθεί ο αριθμός αυτών που απαιτούσε η τρόικα να σφαγιαστούν στο βωμό της διάλυσης των δημόσιου κοινωνικού κράτους και να «σπάσει το ταμπού» των απολύσεων στο δημόσιο. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση των συναδέλφων με μεταπτυχιακά και αυξημένα προσόντα, που αρχικά εξαιρέθηκαν από τη διαθεσιμότητα, αλλά για να συμπληρωθεί ο αριθμός που η τρόικα ζητούσε, τρεις μέρες μετά ήρθε τροπολογία για να ενταχθούν και αυτοί στη διαθεσιμότητα. Και μόνο η ανάμνηση της φράσης που ακούστηκε μέσα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο από τα χείλη του τότε Υφυπουργού Παιδείας, «η τρόικα μας ζήτησε και αυτούς», μας ντροπιάζει.

Αλλά και όσοι εξαιρέθηκαν που πήγαν; Επιστήμονες υγείας (για παράδειγμα γιατροί, νοσηλευτές, οδοντίατροι κ.ά.) με αυξημένα προσόντα μετατράπηκαν σε υπαλλήλους γραφείου. Αυτό το ονομάζετε εξορθολογισμό του κράτους;

Και οι περισσότεροι βγήκαν σε διαθεσιμότητα, υποτίθεται για να τοποθετηθούν με την κινητικότητα αλλού. Ξέρετε πόσοι τοποθετήθηκαν μέχρι σήμερα από τους 2000 εκπαιδευτικούς; Μόλις 174, οι υπόλοιποι 1.700 είναι ακόμη  στο δρόμο. Παίρνοντας το 75% του μισθού τους. Και στη θέση τους, για τις ανάγκες σχολείων και ΙΕΚ προσλαμβάνονταν ωρομίσθιοι και μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις μη εκπαιδευτικοί. Αυτό το ονομάζετε εξοικονόμηση δαπανών; Κάποιοι τέλος δεν άντεξαν και παραιτήθηκαν.

Από την άλλη μεριά, 20.000 μαθητές και μαθήτριες στερήθηκαν τη δυνατότητα συνέχισης των σπουδών που είχαν επιλέξει. Καταργήθηκαν σημαντικοί τομείς και ειδικότητες που κάλυπταν το 23% του μαθητικού δυναμικού των  ΕΠΑΛ και του 60% των ΕΠΑΣ. Έκλεισαν πάνω από 100 σχολεία.  Αχρηστεύτηκαν ή έμειναν εκτός λειτουργίας πάνω από 900 εργαστήρια σχολείων. Πλήγηκαν ιδιαίτερα τα φτωχότερα στρώματα του λαού μας και ιδιαίτερα οι γυναίκες (καθηγήτριες και μαθήτριες). Και οι ειδικότητες αυτές δόθηκαν δώρο στους ιδιοκτήτες των ιδιωτικών ΙΕΚ. Αντέχει αυτή η πολιτική σε καμιά κριτική; Είναι ή δεν είναι έγκλημα κατά του δημόσιου σχολείου αυτό; Θα ζητήσει κανείς συγγνώμη από τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές και τους γονείς τους;

Και θέλω να με κοιτάτε όλοι και όλες στα μάτια. Γιατί θέλω τα μάτια και η φωνή μου να είναι αυτά των 2500 εκπαιδευτικών των οποίων η ζωή βιάστηκε αυτά τα χρόνια, αλλά και των 20.000 μαθητών και μαθητριών οι οποίοι στερήθηκαν τις σπουδές τους.

Να εκφράσω την κραυγή και την οργή μας για όσα αναγκαστήκαμε να υποστούμε. Γιατί εκτός από το ξύλο και τα χημικά στις κινητοποιήσεις μας, τη δημόσια διαπόμπευση και συκοφάντηση από υπουργούς και ΜΜΕ, αρκετοί από εμάς αρρώστησαν ψυχικά και σωματικά, δυστυχώς και κάποιοι έφυγαν από τη ζωή. Και το μόνο πράγμα που μας κράτησε ζωντανούς και με υψηλό ηθικό και αγωνιστικότητα ήταν η συλλογικότητα και η αλληλεγγύη μας. Μαζί με τους σχολικούς φύλακες, τους διοικητικούς ΑΕΙ, τις καθαρίστριες και όλους τους διαθέσιμους. Αυτό είναι και το μάθημα που γυρνώντας στα σχολεία θα διδάξουμε στους μαθητές μας. Ένα μάθημα βιωματικό. Ένα μάθημα αντίστασης, αγώνα, αξιοπρέπειας, αλληλεγγύης και ανθρωπιάς. Ξέρετε κάτι, αυτό που μας κράτησε ζωντανούς ήταν η υπόσχεση αγώνα που δώσαμε μεταξύ μας «όρκο τιμής να μη λυγίσω αν οι συνάδελφοί μου δεν γυρίζουν πίσω».

Και δεν λυγίσαμε. Σας ευχαριστώ.