Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΟΟΣΑ ΓΙΑ ΤΙΣ "ΔΙΑΡΘΡΩΤΙΚΕΣ ΑΝΑΠΡΟΣΑΡΜΟΓΕΣ"


Το 1996, ο ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης)  δημοσιεύει στο 13ο τεύχος του επίσημου περιοδικού του, CAHIERS DE POLITIQUE ÉCONOMIQUE (στα Γαλλικά), ένα άρθρο του Κρίστιαν Μόρισον με  τίτλο «Οι δυνατότητες πραγματοποίησης των διαρθρωτικών αναπροσαρμογών» Όπως θα διαπιστώσετε, πέρα από το ότι ο κυνισμός των νέων  Μακιαβέλι συναγωνίζεται την επιστημοσύνη τους, αυτά που ζούμε σήμερα εδώ  δεν προέκυψαν στην τύχη. Κι αν το γνωρίζουμε ήδη, οπωσδήποτε έχει άλλη  βαρύτητα να το ακούμε, απερίφραστα ομολογημένο, από τα πλέον αρμόδια στόματα.
«Οι πολιτικές οικονομικής σταθεροποίησης και διαρθρωτικών αλλαγών μπορεί
 να προκαλέσουν κοινωνικές ταραχές, ακόμα και να θέσουν σε κίνδυνο την ομαλότητα των χωρών.
Πιεζόμενες από απεργίες, διαδηλώσεις, ακόμα κι εξεγέρσεις, πολλές κυβερνήσεις αναγκάστηκαν να διακόψουν ή να περικόψουν  σημαντικά τα προγράμματα αυτά. Έτσι αναγκαστήκαμε να αναγνωρίσουμε, ότι η  οικονομική επιτυχία της διαρθρωτικής αναπροσαρμογής εξαρτάται από τη  δυνατότητα πολιτικής πραγματοποίησής της. […]
Ένα πρόγραμμα  που θα έπληττε εξίσου όλες τις κοινωνικές ομάδες, αποδείχτηκε πολύ πιο
 δύσκολο να εφαρμοστεί από ένα πρόγραμμα που κάνει διακρίσεις σε βάρος  κάποιων κοινωνικών ομάδων ευνοώντας ορισμένες άλλες. Πρέπει λοιπόν η αρμόδια κυβέρνηση να φροντίσει ώστε να πάρει με το μέρος της ένα μέρος του κόσμου, στην ανάγκη φορτώνοντας δυσανάλογα και με πολύ βαριά μέτρα ορισμένες κοινωνικές ομάδες. […]

Από τους κινδύνους που θα παρουσιαστούν, αυτός των απεργιών είναι ο  μικρότερος. Οι απεργίες κινητοποιούν κατά βάση τους μισθωτούς του μοντέρνου τομέα και όχι τις πιο φτωχές κοινωνικές τάξεις. Με τις κατάλληλες παραχωρήσεις, η κυβέρνηση μπορεί να τις τελειώσει.[…] Παρολαυτά οι απεργίες μπορεί να ευνοήσουν το ξέσπασμα διαδηλώσεων. Ειδικά οι απεργίες των εκπαιδευτικών, αν και καθεαυτές δεν αποτελούν πρόβλημα για  τις κυβερνήσεις, γίνονται έμμεσα επικίνδυνες επειδή απελευθερώνουν μια  ανεξέλεγκτη μάζα μαθητικής και φοιτητικής νεολαίας, η οποία μπορεί να κατέβει σε διαδηλώσεις και σε αυτή την περίπτωση η καταστολή μπορεί εύκολα  να έχει δραματικές συνέπειες.
[…] Οι περικοπές στο στενό και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ένα από τα  κυριότερα μέτρα των προγραμμάτων σταθεροποίησης, δεν είναι τόσο  επικίνδυνες πολιτικά όσο η άνοδος των τιμών στα είδη κατανάλωσης. Προκαλούν απεργίες μάλλον παρά διαδηλώσεις, πλήττουν περισσότερο τις μεσαίες τάξεις παρά τα φτωχότερα στρώματα και σε κάθε περίπτωση η  κυβέρνηση μπορεί να αποτανθεί στον πραγματισμό των δημοσίων υπαλλήλων.  Μπορεί για παράδειγμα να τους εξηγήσει, ότι εφόσον το ΔΝΤ επιβάλλει περικοπές κατά 20% στο δημόσιο, το μόνο που απομένει είναι είτε να μειωθούν οι μισθοί, είτε να γίνουν απολύσεις, και η ίδια προτιμάει να  κάνει το πρώτο προς όφελος του συνόλου των υπαλλήλων. Η εμπειρία μας από  τις περισσότερες αφρικανικές κυβερνήσεις δείχνει, πως αυτό το επιχείρημα εισακούγεται. […]
Μια από τις βασικές περικοπές αφορά στα λειτουργικά έξοδα των σχολείων και
 των πανεπιστημίων. Είναι πολύ προτιμότερη επιλογή από μια δραστική μείωση του αριθμού των μαθητών και των σπουδαστών. Οι οικογένειες θα αντιδράσουν  βίαια στο ενδεχόμενο να αποκλειστούν τα παιδιά τους από την εκπαίδευση.  Δεν θα αντιδράσουν όμως σε μια σταδιακή υποβάθμιση της ποιότητας της  εκπαίδευσης. Έτσι σιγά-σιγά θα δεχτούν να πληρώνουν κάποιο ποσόν για να  σπουδάζουν τα παιδιά, ή να περικοπεί κάποια εκπαιδευτική δραστηριότητα. Αν λοιπόν θέλουμε να  μειώσουμε τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, πρέπει να τους μειώσουμε  πρώτα σε έναν ορισμένο τομέα, να ψαλλιδίσουμε την ονομαστική αξία τους σε  έναν άλλο κι ακόμα και ν’ αυξήσουμε τους μισθούς σε κάποιον τομέα που  είναι κρίσιμος από πολιτική άποψη. Το ίδιο και με τα επιδόματα. Δεν τα  κόβουμε όλα μαζί.
Εάν η κυβέρνηση εκλεγεί λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση, έχει μπροστά της μια μικρή χρονική περίοδο (4 με 6 μήνες) κατά την  οποία η κοινή γνώμη εξακολουθεί να την στηρίζει και κατά την οποία μπορεί  να ρίχνει την ευθύνη για τα αντιλαϊκά μέτρα στους προκατόχους της. Σε αυτό  το διάστημα, οι συντεχνίες χάνουν προσωρινά τη δύναμή τους και τότε η  κυβέρνηση πρέπει να σπεύσει να στρέψει την κοινή γνώμη εναντίον τους.
Έπειτα από αυτή την περίοδο χάριτος τα πράγματα δυσκολεύουν τρομερά.»

1 σχόλιο:

  1. Πολύ ενδιαφέρον. Επειδή αυτό το θέμα με ενδιαφέρει και για το μεταπτυχιακό μου, μήπως θα μπορούσατε να δημοσιεύσετε την πηγή ή καλύτερα ένα link στο πρωτότυπο άρθρο; Ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή