ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ….. (επειδή αρνούμαστε να ξεχάσουμε)

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ…..       

(επειδή αρνούμαστε να ξεχάσουμε)

Στις 9 Ιουλίου του 2013, στις δέκα και μισή το πρωί, είχε οριστεί  η πρώτη συνεδρίαση του νέου ΔΣ της ΟΛΜΕ που προέκυψε μετά το 16^ο συνέδριο του κλάδου, που είχε πραγματοποιηθεί πριν λίγες ημέρες (30/6 ως 3/7 του 2013).

Η πολιτική της κυβέρνησης και του υπουργείου παιδείας το τελευταίο διάστημα είχε προκαλέσει βαθιά ανησυχία σε όλα τα συνδικαλιστικά στελέχη, όπως και στο σύνολο του κλάδου μας. Ήδη είχαμε δεχτεί σοβαρά πλήγματα στις εργασιακές μας σχέσεις (αύξηση του ωραρίου, ένταση του αυταρχισμού, συνεχείς προσπάθειες επιβολής μιας αξιολόγηση – χειραγώγηση, υποχρεωτικές μετατάξεις κ.ά.). Οι κινητοποιήσεις ήταν διαρκείς τα τελευταία χρόνια. Η επιστράτευση των εκπαιδευτικών, την οποία είχε επιβάλει η κυβέρνηση τον περασμένο Μάιο, ίσχυε ακόμα. Μια νέα, ακόμα πιο σοβαρή απειλή διαφαινόταν στον ορίζοντα: οι επερχόμενες διαθεσιμότητες και απολύσεις στο δημόσιο τομέα, που δεν θα άφηναν αλώβητο και το χώρο της εκπαίδευσης.

Λίγα λεπτά της ώρας μόλις αφότου πραγματοποιήθηκε η εκλογή του νέου προέδρου στην ΟΛΜΕ και πριν ακόμη ολοκληρωθεί η συνεδρίαση του ΔΣ, έφτασε το απίστευτο μαντάτο. Διέρρευσε η είδηση ότι το Υπουργείο Παιδείας ετοιμάζει τροπολογία που επρόκειτο να καταθέσει σε ένα ακόμη μνημονιακό πολυνομοσχέδιο, που θα συζητούνταν εκείνες τις ημέρες στη Βουλή. Με την τροπολογία αυτή θα καταργούσαν 50 ειδικότητες καθηγητών και καθηγητριών της Τεχνικής-Επαγγελματικής Εκπαίδευσης (Τ.Ε.Ε.), καταργώντας παράλληλα και τους αντίστοιχους τομείς και ειδικότητες που λειτουργούσαν στα ΕΠΑΛ και στις ΕΠΑΣ.

Την επόμενη ημέρα είχε προγραμματιστεί συνάντηση του τότε Υπουργού Παιδείας κ. Αρβανιτόπουλου με το ΔΣ της ΟΛΜΕ. Η συνάντηση μετατράπηκε σε μια μεγάλη διαδήλωση έξω από το Υπουργείο Παιδείας, στο Μαρούσι. Θυμούμαι την απορία και την οργή των συναδέλφων μου εκπαιδευτικών. «Γιατί;» ήταν σαν να ρωτούσαν με τα μάτια τους, σε τι φταίξαμε και μας διώχνουν από την εκπαίδευση; Γιατί διαλύουν έτσι, αναίτια, κάποιες από τις πιο μαζικές και δημοφιλείς ειδικότητες της Τ.Ε.Ε.;

Η απάντηση πιθανόν να σχετίζεται με την παρουσία, μόλις πριν από λίγες ημέρες, του τότε Υπουργού Παιδείας στα εγκαίνια ενός μεγάλου ιδιωτικού ΙΕΚ στον Πειραιά με ιδιαίτερη δραστηριότητα σε αυτές τις ειδικότητες. Ή μπορεί να βρίσκεται στις υπογραφές του Υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης και του Πρωθυπουργού και στις συμφωνίες με την τρόικα για την υλοποίηση του δεύτερου μνημονίου. Ή στις κατευθύνσεις της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ή σε όλα αυτά.

Θυμάμαι την οργή όλων μας, μπροστά στη δύναμη της οποίας λύγισαν τα κάγκελα της εισόδου του Υπουργείου. Θυμάμαι τους συναδέλφους που ξεχύθηκαν με θυμό στο προαύλιο του κτιρίου στο Μαρούσι. Για να πάρουμε την απάντηση από τις δυνάμεις καταστολής. Ακολούθησαν διαδηλώσεις, ρίψεις χημικών, αθρόες συλλήψεις,  εκδηλώσεις διαμαρτυρίες σε θέατρα, καταλήψεις σε υπουργικά γραφεία και στο αμφιθέατρο του Υπουργείου Παιδείας… Γνωστές ιστορίες.

Τι  χρονιά κι αυτή! Και τι θα μπορούσε να πει ένας εκπαιδευτικός και συνδικαλιστής που η συγκυρία του επιφύλαξε να αναλάβει την ηγεσία ενός από τα μεγαλύτερα και δυναμικότερα συνδικάτα της χώρας, και συγχρόνως να είναι και ο ίδιος που ετίθετο σε διαθεσιμότητα. Τίποτα παραπάνω από το να αντιμετωπίσει το πρόβλημα και να μη λυγίσει. Αυτό που λέγαμε και μεταξύ μας, αλλά και διατρανώναμε ως σύνθημα όλη τη σχολική χρονιά που ακολούθησε:

«Όρκο τιμής να μη λυγίσω,

αν οι συνάδελφοί μου δεν γυρίσουν πίσω».

Ξεκίνησα κάπως ανορθόδοξα, από την τελευταία χρονιά, για να αφηγηθώ, μέσα από κείμενα και δημοσιεύματα στον τύπο τη συνεχιζόμενη περιπέτεια της δευτεροβάθμιας Τεχνικής-Επαγγελματικής Εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Και η αφήγησή μου αυτή καλύπτει σχεδόν μια δεκαετία. Από το 2004, που εκδόθηκε το προηγούμενο βιβλίο μου «1997 και εφτά-η μεγάλη περιπέτεια της ΤΕΕ», μέχρι το 2014. Και ήταν αναπόφευκτο να χρησιμοποιήσω το τέλος αυτής της δεκαετίας ως αφετηρία της αφήγησής μου, γιατί η χρονιά αυτή μας σημάδεψε ως εκπαιδευτικούς, ως συνδικαλιστές αλλά και ως ανθρώπους. Έκανε πολλούς συναδέλφους να ξαναδούν με άλλα μάτια τη ζωή τους. Να αναθεωρήσουν πράγματα και αξίες. Να  πονέσουν πολύ. Και, από την άλλη, να ανακαλύψουμε για μια ακόμη φορά τη συλλογικότητα και τον αγώνα. Να νιώσουμε περήφανοι και δυνατοί απέναντι σε αυτούς που μας «κλάδεψαν» με τις υπογραφές τους. Και οι μαθητές και οι μαθήτριές μας δίπλα μας, μαζί στις διεκδικήσεις: Να επανέλθουν τομείς και ειδικότητες  στα σχολεία. Να γυρίσουν πίσω οι εκπαιδευτικοί. 

Θα γίνει παιδιά, και θα είναι «ντάλα μεσημέρι».

ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙ……

Από τον πρόλογο του βιβλίου του Θέμη Κοτσιφάκη, «Από το ’04 στο ’14.

Τεχνική Επαγγελματική Εκπαίδευση: διαθέσιμη για διάλυση», 2015

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΤΟΥΣ/ΤΙΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΠΟΥ ΥΠΕΣΤΗΣΑΝ

 ΤΗ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ 

Θέμης Κοτσιφάκης,

Εκπαιδευτικός